Krystyna Zaborska urodziła się 13 sierpnia 1929 roku w Warszawie. Jej Ojciec, Jan Łabuz był absolwentem PIRR, gdzie w latach późniejszych kształcił nauczycieli. Mama Krystyny, Janina z domu Płońska także ukończyła PIRR i podjęła pracę w szkole powszechnej na warszawskiej Woli.
Dzieciństwo Krystyny przerwał wybuch II wojny światowej. W pierwszych dniach Powstania Warszawskiego Niemcy zamordowali Jej matkę. Następnych kilka lat spędziła na tułaczce. Mimo tragicznych przeżyć zachowała na zawsze pogodę ducha i życzliwość, charakteryzujące ludzi związanych z PIRR-em.
W 1945 roku, cudownie ocalony z rzezi Woli, Jan Łabuz współuczestniczył w reaktywacji PIRR w Łodzi a następnie w Bielsku, gdzie prowadził pracownie fotograficzną i filmową. Córka dołączyła do niego i zadała maturę w Liceum Pedagogicznym w Białej Krakowskiej. Rozpoczęła studia na Uniwersytecie Warszawskim na wydziale psychologii. Jej sprzeciw przeciwko propagandzie i indoktrynacji studentów doprowadził do relegacji. Dlatego w 1950 podjęła pracę w archiwum fotograficznym Instytutu Wydawniczego Kraj i jednocześnie ukończyła kurs fotografii artystycznej. Zdobyte wtedy doświadczenia wykorzystała w czasie stanu wojennego w latach osiemdziesiątych.
Kwalifikacje nauczycielskie uzupełniła w latach 1969–1974 w Studium Nauczycielskim w Ciechanowie, co pozwoliło jej podjąć pracę pedagogiczną w XLI Liceum Ogólnokształcącym im. J. Lelewela. Uczyła wychowania technicznego, przedmiotu, którego władza komunistyczna, starała się pozbawić jakiekolwiek znaczenia, a który jest niezwykle istotny w wykształceniu: dzieci i młodzieży, jako przyszłych sumiennych, świadomych i twórczych ludzi, kreatorów i konsumentów kultury oraz odpowiedzialnych za otrzymane dziedzictwo, historię i rodzinna schedę potomków powstańców i żołnierzy walk narodowo-wyzwoleńczych. Ludzi kochających pracę, którą wykonują z pasją i poświeceniem dla dobra Polski. W ten sposób powróciła de facto do wcielania w życie idei i rozwiązań Państwowego Instytutu Robót Ręcznych. Temu zadaniu poświęciła swoje życie zawodowe.
Będąc wychowawczynią wpływała na kształtowanie osobowości młodzieży. Bezpośredniość, poczucie sprawiedliwości i konsekwencja w postępowaniu zjednywała jej sympatię młodzieży. Stawała się powiernikiem młodych w czasach zakłamania, w świecie pełnym sprzeczności i rozdarcia.
Na początku lat 80-tych była współzałożycielką Żoliborskiej Solidarności Nauczycielskiej przy XLI Liceum im. J. Lelewela w Warszawie. Wtedy znowu ideały PIRR pomagały w walce o niepodległą Polskę. W okresie stanu wojennego, prowadziła aktywną działalność opozycyjną. Kolportowała prasę i ulotki. Godzinami pracowała w ciemni nad reprodukcjami zdjęć, rozmnażaniem politycznej grafiki i bibuły. Rozpowszechniała książki z drugiego obiegu oraz okolicznościowe znaczki „poczty” Solidarnościowej.
W 1993 roku pogorszył się stan zdrowia pani Krystyny. Zmarła 16 marca 1995 roku. Została zapamiętana, jako gorąca patriotka, społeczniczka, wychowawczyni i nauczycielka, która w ciężkich chwilach umiała każdego podtrzymać na duchu. Nigdy nie dbała o poklask i nagrody. Zawsze jej praca zdobywała uznanie i zjednywała przyjaciół. Jej największą pasją było krzewienie edukacji zanurzonej w polskiej kulturze narodowej, przesyconej polskimi wartościami i ideałami, z głęboko osadzonymi korzeniami biorącymi swój początek w Kręgu Rodziny PIRR-owej.