Państwowy Instytut Robót Ręcznych (PIRR) 1923–1950

Siedziba PIRR

Siedzibę Państwowego Instytutu Robót ręcznych usytuowano na warszawskiej Woli, przy ulicy Górczewskiej 8.

Obszar ten zawsze związany był z edukacją. Już w wieku XIX Karol Jan Szlenkier założył tu i utrzymywał trzyklasową szkołę rzemieślniczą dla dzieci robotników. W latach 1906–1907 Szkoła funkcjonowała wspólnie z Polską Macierzą Szkolną.

Maria, wdowa po Karolu Szlenkierze, sfinansowała budowę nowego budynku, który powstał jako budynek Szkoły Rzemieślniczej i został uroczyście poświęcony 18 stycznia 1914 roku. Wzniesiono go na rozległej parceli przy ul. Górczewskiej, od ul. Szlenkierów do ul. Tyszkiewicza, a od północy sąsiadował z pl. Opolskim. 

Budynek wznoszono w latach 1911–1914 w stylu klasycyzującym. Otoczono go pokaźnych rozmiarów ogrodem (od zachodu), obszernym boiskiem (od wschodu) oraz wyposażono w salę gimnastyczną. Pośrodku ogrodu umieszczono okrągłą fontannę ze złotymi rybkami. 

Założenie architektoniczne tworzą dwie części. Wyższa, trzykondygnacyjna od strony północnej i niższa, dwukondygnacyjna od południowej, gdzie symetrycznie zaprojektowano cztery osie okien. Na pierwszym piętrze znajduje się taras, którego boki flankują kolumny. W wyższej części budowli, po stronie zachodniej, usytuowano, umieszczone w półkolistym ryzalicie, asymetryczne wejście. Klatka schodowa za nim prowadzi na pietra. Elewacja od strony od strony wschodniej, znajdującej się z tyłu budynku, jest bardziej urozmaicona. Złożenie zaprojektowali: Karol Jankowski i Franciszek Lilpop. Obecnie na południowej ścianie znajdują tablice pamiątkowe. Jedna z nich poświęcona jest Władysławowi Przanowskiemu. Wyryto na niej napis, który brzmi „Tu mieszkał i pracował w latach 1913–1937 Władysław Przanowski, twórca polskiego systemu wychowania technicznego młodzieży, założyciel i dyrektor Państwowego Instytutu Robót Ręcznych dla nauczycieli”. Została odsłonięta 3-go lutego 1963 roku. W fasadzie umieszczono też szklaną tablicę z informacją o funkcjonującym tu w okresie Powstania Warszawskiego szpitalu polowym. Po II wojnie światowej Górczewska 8 mieści instytuty państwowe związane z pedagogiką, w tym IBE.

W roku 1915 przy szkole Szlenkierów został zapoczątkowany Państwowy Kurs Robót Ręcznych dla młodzieży męskiej. Zajęcia PKRR prowadzono w 2 salach. Warsztatowej i w rysunkowej. W 1919 roku powstały również kursy dla dziewcząt. Prowadzono je w 3 salach na parterze i w 3 salach w suterenach. 

Gdy do polskich szkół wprowadzono nowy przedmiot nauczania: roboty ręczne staraniem Władysława Przanowskiego został powołany Państwowy Instytut Robót Ręcznych (PIRR) w celu kształcenia kadr nauczycielskich.
PIRR stanowił jedyny instytut tego rodzaju w Polsce i na świecie. PIRR współpracował z okolicznymi warsztatami, które patronowały zajęciom. Absolwent PIRR potocznie nazywany był robociarzem. 

W Instytucie funkcjonowało wiele pracowni. W roku szkolnym 1929/1930 Państwowy Instytut Robót Ręcznych przejął cały gmach szkolny. Budynek został wtedy przebudowany. Dopilnowano by z każdych trzech sal usunięto dwie ściany działowe. Skutkiem tego z 9 klas powstało 6 dużych pracowni. Do nich dołączono funkcjonujące już pomieszczenia warsztatowe i salę rysunkową. Ponadto przyłączono 3 sale rekreacyjne, które zostały przekształcone na pracownie. W ten sposób PIRR został wyposażony w 13 sal wykładowych i warsztatowych. Ich średnia powierzchnia wynosiła aż 72 m2 i miała dodatkowo kilka pokoi pomocniczych.

PIRR posiadał bibliotekę z 3002 woluminami. Prace słuchaczy PIRR miały stałą wystawę w randze muzeum w ministerstwie edukacji. 

Dzięki gruntownemu zwiększeniu powierzchni użytkowych w siedzibie PIRR możliwym stało się prowadzenie wielu pracowni specjalistycznych. 

  1. Pracownia rysunku
  2. Pracownia robót drzewnych
  3. Pracownia introligatorska
  4. Pracownia pomocy naukowych
  5. Pracownia obróbki metalu
  6. Pracownia kroju i szycia
  7. Pracownia elektrotechniczna
  8. Pracownia kinofikacyjna
  9. Pracownia dydaktyki
  10. Pracownia gabinet fizyki
  11. Pracownia obróbki szkła
  12. Pracownia ceramiczna
  13. Pracownia różnych technik
  14. Pracownia szkutnicza

Dyrektorem PIRR po wojnie został Wiktor Ambroziewicz. Pierwsze powojenne zebranie Rady Pedagogicznej Instytutu odbyło się 26 marca 1945 w Łodzi, skąd Instytut przeniósł się do Bielska. 27 lipca 1946 roku nadało Instytutowi nazwę Państwowy Instytut Robót Ręcznych im. Władysława Przanowskiego w Warszawie z siedzibą w Bielsku, pod którą funkcjonował do likwidacji w lipcu 1950 roku

Jeżeli ktoś z Oglądających posiada jakieś informacje dotyczące PIRR lub rozpoznałby kogoś na zdjęciach, bardzo proszę o kontakt.